Patronem liturgicznej Służby Ołtarza jest Św. Dominik Savio.
Żył w latach 1842-1857. Urodził się w pobliżu Turynu we wiosce Riva di Chieri – 2 kwietnia 1842 roku. Rodzicami jego byli: Karol Savio – rzemieślnik i Brygida Gajato – wiejska krawcowa. Chrzest święty dziecka odbył się tego samego dnia. Dnia 8 kwietnia 1849 roku w samą Wielkanoc przyjął pierwszą komunię św. Ze strony księdza proboszcza był to akt wielkiej odwagi, gdyż w owych czasach panowało jeszcze przekonanie, że do sakramentów świętych pokuty i ołtarza należy dopuszczać w wieku znacznie późniejszym. O dojrzałości tegoż dziecka świadczą postanowienia, jakie z okazji tej uroczystości w swojej książeczce do nabożeństwa napisał:
1. będę często spowiadał się i komunikował, ilekroć mi na to zezwoli mój spowiednik
2. będę święcił dzień święty
3. moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja
4. raczej umrę aniżeli zgrzeszę
Dominik już jako mały chłopiec usługiwał do Mszy świętej. Bywało nieraz, że nie mając zegara, przychodził wcześnie do kościoła. Wtedy klęczał przed drzwiami i modlił się. Dominik był prawdziwym aniołem  – pomagając św. Janowi Bosko w prowadzeniu oratorium dla chłopców .
Był bardzo wesołym chłopcem. Bawił się z kolegami w czasie przerwy, lecz w pewnym momencie przerywał na krótką chwilę grę i prowadził chłopców do kościółka. Pana Jezusa często nawiedzał w Najświętszym Sakramencie. Jego nauczycielem był św. Jan Bosco. Późną jesienią roku 1856 Dominik zaczął chorować. Stwierdzono  chorobę płuc. Kiedy Dominik żegnał św. Jana i kolegów ze łzami w oczach powiedział : „Ja, już tu nie wrócę” – tak też się stało.  Dnia 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec zawołał: „Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!” i zmarł. W 1933 papież Pius XI nazwał go „małym świętym” i „gigantem ducha”. W 1950 papież Pius XII ogłosił go błogosławionym, a w 1954 zaliczył Go do grona świętych.

Jego święto obchodzimy 9 marca. Jest On opiekunem Służby Liturgicznej.
Ministranci
Określenie ministrant wywodzi się z  łacińskiego „ministrare” i oznacza „służyć”. Ministrant jest więc osobą, która ma służyć (pomagać) kapłanowi podczas Eucharystii czy też nabożeństw. Przez swoją posługę tak blisko ołtarza służy nie tylko kapłanowi, ale samemu Jezusowi, który przychodzi do nas podczas każdej Ofiary, jaką jest Msza Święta.

Posługę ministranta w naszej wspólnocie parafialnej pełnią  chłopcy, którzy po rocznym przygotowaniu, przewidzianym obrzędem zostali dopuszczeni do wykonywania określonych czynności liturgicznych.

Każdego roku systematycznie przygotowują się do tej zaszczytnej funkcji kolejni aspiranci.

Błogosławiony Papież Jan Paweł II napisał: „Kiedy mali chłopcy i młodzieńcy pełnią służbę ołtarza z radością i entuzjazmem, dają swoim rówieśnikom wymowne świadectwo doniosłości i piękna Eucharystii”.

 

Lektorzy

Lektor jest ustanowiony do wykonywania czytań Pisma Świętego z wyjątkiem Ewangelii. Może on podawać intencje modlitwy powszechnej,  może też jako kantor wykonać psalm między czytaniami. Lektor ma własną funkcję w czasie sprawowania Eucharystii i powinien ją spełniać osobiście, choćby byli obecni duchowni.

Do funkcji lektora można wybierać nie tylko tych, którzy posiadają odpowiednie możliwości głosowe, dykcję  i swobodę występowania przed większą grupą ludzi, ale przede wszystkim:
-prowadzą właściwy styl chrześcijańskiego życia,
-prowadzą systematyczne życie sakramentalne,
-są zaangażowani w sprawy parafii i rodziny,

Strój lektora przypomina mu o jego powołaniu i naśladowaniu, pod względem myślenia i działania, samego Chrystusa. Podstawowym strojem lektora jest alba lub inny, wyróżniający strój, zgodnie ze zwyczajem miejscowym. Przez strój lektor wyróżnia się spośród pozostałych ministrantów przy ołtarzu. Strój ma przypominać o godności dziecka Bożego, zachęcać do naśladowania innych, staje się wyrazem upodobnienia do Chrystusa.

Obecnie w naszej wspólnocie parafialnej posługę lektora wypełniają chłopcy, którzy po odpowiednim przygotowaniu, zostali pobłogosławieni przez Biskupa, a w ten sposób przeznaczeni do wykonywania tych świętych czynności.